tag:blogger.com,1999:blog-1697458000345073862024-03-14T13:09:36.200+05:30नरेन्द्र प्रभूमाझं स्वैर लेखन Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.comBlogger781125tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-63493123182941295832022-08-27T09:30:00.022+05:302024-03-06T17:45:05.227+05:30असा खयंच नाय खावकAudio Link असा खयंच नाय खावक
मेल्या
काय सांगतय चल बगया माझ्या गावाकअरे
चोखीत रवशी बोटा म्हणशीत असा खयंच नाय गावाक घावणे,
आंबोळ्यो, खापरोळी आणि ताटाभोवतीची रांगोळीनारळाचो
रस, वाटाण्याचा सांबार बगून आंघोळीक मारतलस
गोळीआवशीच्या
हातचा कुळताचा पिठला आणि तांदळाची भाकरीअरे
नाष्टो काय खायत रवलस फुडे गम्मत आसा खरीती
विचारतली... आता काजी भाजूया काय कलिंगण व्हया खावकउताणी
पडान म्हणशीत Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-14316977324803803702022-08-08T17:17:00.003+05:302022-08-08T17:17:22.492+05:30किन्नौर आणि स्पिती व्हॅली
घरी बसल्या बसल्याच
घामाच्या नुसत्या धारा लागल्यात. या उन्हाळ्याने जीव नकोसा झाला असं झालं की आठवतात
ती थंड हवेची ठिकाणं. मित्रहो अशा ठिकाणांची आपल्या देशात वानवा नाही. निसर्गरम्य अनेक
ठिकाणं आपल्या गहिर्या रुपात आपणाला साद घालत असतात. मात्र लगेचच त्याचा अनुभव घ्यायचा
असेल तर तिथे हिमालयात जाण्याखेरीज दुसरा पर्याय नाही. त्यातही हिरवागार निसर्ग, वसंतोत्सवाचा परमोच्य बिंदू, आल्हाददायक हवा Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-67864489554774114852022-08-08T16:43:00.006+05:302022-08-08T16:53:24.398+05:30चला जाउया सोडून बंधनP.C. Atmaram Parabया सफरीवर असे विसावा
वाट
फुलांनी भरलेली
सखे सोबती मैत्र जीवांचे
अधिक
मैत्री ठरलेली
मोर पीसासम हलके होईल
मन
वेडे ते तिथेच राहील
हिरव्या वाटा निळा समुंदर
भरती
असते आलेली
किती पहा हे
सुंदर पक्षी
विहरत जाती काढीत नक्षी
रोमांचित करती रान-सावल्या
वाघ सिंह हत्तीची साक्षी
गाठू उंची
हिमालयाची
लुटूया मज्जा शुभ्र
हिमाची
मोर Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-72568205679011326112022-05-19T19:31:00.003+05:302022-05-19T19:58:55.820+05:30एका व्रताची सांगतासंपादक श्री.पुरुषोत्तम रानडेएप्रिल २०२२ पासून ‘ईशान्य वार्ता’चं
प्रकाशन बंद केलं असं वाचलं आणि का कोण जाणे हायसं वाटलं. घरात एकुलता एक माणूस
कमावता असताना महानगर टेलिफोन निगमच्या नोकरीला रामराम करून ईशान्येकडच्या
जनतेला देशाच्या मुख्य प्रवाहाशी जोडण्यासाठी सिद्ध होणं हिच एक कर्म कठीण घटना
होती. १४-१५ वर्षांपुर्वी पुरुषोत्तम रानडेंनी हे शिवधन्युष्य हाती घेतलं आणि
एप्रिल २०२२ पर्यंत अव्याहतपणे ‘Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-86543098709375227572022-05-08T12:05:00.001+05:302022-05-08T12:05:12.528+05:30सदाफुलीसदाफुलीचं फुलझाड मला नेहमीच आवडत आलंय. एखाद्या
हसतमुख माणसासारखी सदाफुली रोजच फुलत असते. दोन रंगांची ही फुलं लहानपणापासून पहाता
आली तरी आता अनेक रंगी सदाफुलीची फुलझाडं हे नाविन्य राहिलेलं नाही. नर्ससरीतल्या रक्तवर्ण
रंगांच्या छोट्याश्या सदाफुलीने माझं लक्ष वेधून घेतलं आणि इतर झाडांबरोबर ती गॅलरीत
दाखलही झाली. झुपकेदार फुलांनी रोज स्वागत करणारं हे झाड एक दिवशी सकाळी जरा नाराज
दिसलं. Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-5489117833399973342022-05-01T21:38:00.006+05:302022-05-02T10:50:14.355+05:30हे असे चिरंतन नाते काल ऋचाचा पदवीदान समारंभ
झाला, तीच्यासाठी स्पुरलेली कविता.
हे असे चिरंतन नाते, तू मला बापपण दिधले
मन हळवे होते आता, हळूहळू बालपण सरले
दुडूदुडू धावत जाशी, खेळात हवी असे सरशी
हरण्याचे मजला सुख, तू मनापासूनी हसशी
लडिवाळ गुंफुनी हात
तू गळा घातले कितीदा
शाळेला जाऊ नकोच बस
गेली तर जाऊद्या
यश सह्यासाने लाभे, तू धडे गिरवले होते
लय-ताल नृत्य सारे जे सहजी जुळून येते
Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-68264727037871833302022-05-01T13:27:00.002+05:302022-05-01T13:54:51.741+05:30अहा...! बहावा असा बहरला! P.C. Dr. Anjali Joshi
डॉ.
अंजली जोशी यांच्या बागेलील बहाव्याचा पहिला बहर पाहून सुचलेली कविता.
सोनेरी
हे झुंबर झेले, अहा...!
बहावा असा बहरला!
पुलकित
झाले माझेही मन, आनंदच जणू असा पसरला!
हिरव्या
शालीमधून विलसे तनू सोन्याची आरसपानी
रूप
यौवना जणू उभी ही मोद विहरते गाते गाणी
हळूच
वारा झोका देतो डौलाने बघ बसे पाखरू
एक
पाकळी सुटून आली? की हा हळवाNarendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-5005805471917760672022-04-30T14:58:00.003+05:302022-04-30T15:01:29.458+05:30हा असाच असतो बापपरममित्र विजय मुडशिंगीकर
यांनी FBवरच्या एका दर्जेदार
पोस्टवर एक प्रतिक्रीया दिली आणि ती पोस्ट वाचून ही कविता सुचली. हा असाच असतो बाप सोसतो
ताप लेकरासाठी
वणवणतो उघड्यापायी अन्
फिरतो जोतापाठी
उचलून घेतसे कवळ्या
त्या कलिकेला
अन् योजत जातो तिच्याच
आयुष्याला
मोजतो नगद अन् जमतो
घाम कपाळी
सावरतो उठतो निघतो रोज
सकाळी
शाळेच्या खेळामध्ये
नसते त्याला गम्य
Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-82945807549904963722022-03-01T20:14:00.006+05:302022-03-01T21:08:27.590+05:30ती आई होती म्हणूनी... चित्र:
सौ. रेखा भिवंडीकर काल
memoir हे चित्रप्रदर्शन पाहिल्यानंतर मन अजूनही तिथेच रेंगाळत राहिलंय. त्या चित्रांनी
असा फेर धरलाय की दुसरं काही सुचत नव्हत. ही कविता स्फुरली आणि मगच बरं वाटलं.
ती
आई होती म्हणूनी घनव्याकुळ मी ही झालो
किती
वेळ आतल्या आत दुलाईला कवळून बसलो
तो
स्पर्श मुलायम होता; जरी हात राबले होते
कष्टाने
ओढीत होती ते शुभ्र पिठाचेNarendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-17619139953596679612022-02-27T14:39:00.005+05:302022-02-27T14:59:20.576+05:30Memoir
फुल फुलल्यानंतर त्याचा सुगंध सर्वदूर
पसरतो पण ते उमलताना पहीलं म्हणजे स्वर्गीय आनंद म्हणजे काय त्याची प्रचिती येते. कला
विकसीत होताना पहायला मिळणं ही खरंच भाग्याची गोष्ट आहे. सौ. रेखाताई भिवंडीकर या त्यापैकी
एक आहेत. त्याच्या कलेची परीपक्वता न्याहाळायची असेल तर अशी संधी आपणाला उद्याच चालून
येणार आहे.
सुप्रसिद्ध
चित्रकर्त्या सौ. रेखाताई भिवंडीकर यांनी अलिकडच्या काळात साकार केलेल्या&Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-49340731062850202082022-02-09T18:18:00.003+05:302022-02-09T18:19:27.197+05:30हिम्मतवानकितीही मोठं संकट आलं तरी हार न मानता त्याला सामोरं जात प्रयत्नांची पराकाष्ठा
करत यशस्वी होणारी माणसं आपल्याला सतत प्रेरणा देतात. मित्रवर्य आत्माराम परब यांच्यामुळे
सौ. स्मिता बापट-जोशी यांच्याशी परिचय झाला आणि त्यांचा चिरंजीव सिद्धार्थ याच्याशी
दोस्ती झाली. जसं सिद्धार्थ हा स्मिता बापट-जोशी यांचा मुलगा एवढीच त्याची ओळख सांगाता
येणार नाही तशीच सौ. स्मिता बापट-जोशी या सिद्धार्थची आई एवढीच त्यांची Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-58540442715990792592021-12-31T08:17:00.003+05:302022-01-01T08:06:16.117+05:30यातच मजा आहे निवडा नवा मार्ग यश आहे पुढंतोडा सारी बंधनं जोरात दौडूदे घोडंबघा नवी स्वप्नं लोक म्हणूदे वेडं त्यांच्यापासून थोडंच आहे अडणार आपलं घोडंम्हणतील हे वय काय रिस्क घ्यायचं आहे?त्यांना काय माहित यातच मजा आहे पायात पाय घालू नका हातात हात घालाकुणी म्हणेल काळ आला भेटूया ना त्यालाघोडं वाकडं धावलं तरी सोडू नका लगामसवय झाली आता म्हणून होवू नका गुलामकशासाठी जगायचं? ठरवून घ्या Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-25495752400066948412021-12-04T10:01:00.007+05:302021-12-04T11:28:00.557+05:30असो माजो सिंधुदुर्गAudio Link: असो माजो सिंधुदुर्ग काय काय दाखव तूमका असा झाला आता माका
सिंधुदुर्गात उडान येवया चला लावा ही पाका
पाचू कवडो, राखाडी धनेश, सर्प गरूड आणि डिचो
पक्षी किती, प्राणी किती पत्तो
नाय लागाचो
गवो रेडो, बिबळो, वाघ, झाडार शेखरू खाली साळींदार
रात्री उठान गेलात रानात तर दिसता उद
मांजार
हिरण्यकेशीच्या कुशीत आंबोलीक कावळे साद
आसा
थंड हवेतसून इल्यार देवबाच्या Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-32595857304974731512021-11-04T19:42:00.005+05:302021-11-04T19:44:36.536+05:30अंतर्यामी तेओ दीप माळ उजळो प्रकाश, मनाचे गाभारीराहूदे उभारी सर्व काळपुन्हा उजाडले, स्वर्णमयी झालेअंतर्यामी तेओ दीप माळउष:काल झाला, तिमिर निमालाउदयाला आला रवीरायानश्वरच होता कालचा काळोखईश्वरच होता सांभाळायासर्वसत्ताधीश जगाचा नियंतासोडी भावचिंता जाळी देहाउफराटे कारे मांडियले पाटत्याने दिले ताट कसे पहा!Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-65559305989239235842021-08-17T18:26:00.010+05:302021-08-18T18:29:55.422+05:30जागेपणीचे स्वप्न P.C. Atmaram Parabसोळा दिवसांचा लडाख दौरा, त्यात खासकरून सात दिवसांची झंस्कारची सफर स्वप्नवत
होती. झंस्कारच्या आठवणी आणि विरह यातून जन्माला आलेली कविता.:
किती कवडसे होते
पडले
रानवट्यावर नव्हत्या
भिंती
आड कराया पडदा
नव्हता
आदळणारी नाती नव्हती
आभाळाचे छत मोठाले
नकोच होते छप्पर
छोटे
वारा भिरभिर फिरवीत
होता
नकळत तिथली सांजही
दाटे
चौकट नव्हती
दिवसांना त्या
कुठेNarendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-7660599864565817102021-08-10T16:18:00.000+05:302021-08-10T16:18:03.403+05:30झंस्कारचे झनकारमित्रवर्य आत्माराम परब यांची छायाचित्रं आणि श्री.
एम.जी. फडके यांची फर्माईश तसंच झंस्कार व्हालीचं रौद्र सौदर्य यामुळे ही कविता जुळून
आली. (छायाचित्रं: आत्माराम परब आणि मामा भालेराव)
किती विशाल पर्वत, चढ्या नागमोडी वाटा
नदी खळाळत जाते जसा नागिणीचा ताठा
दूर पर्वतावरती उभा सांभ सदाशिव
कधी आशिष देतसे कधी वाटे असंभव
खिंडी मागून खिंडी अन् भयाण त्या खोल दऱ्या
लोळNarendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-48159516357351554232021-07-24T23:15:00.010+05:302021-07-24T23:26:28.667+05:30बारमाही लडाखअनेक अतर्क्य, अशक्य वाटणार्या कितीतरी गोष्टी आत्माराम परब या माणसाने केल्या आहेत असं मी मागच्या पोस्ट म्हटलं होतं ते याचंसाठी कारण ईशा टुर्सने लडाख बारमाही करून टाकलं आहे. मे ते ऑक्टोबर लडाखला सहली तर नेल्याच पण नंतर नोव्हेबर ते फेब्रूवारी आणि एप्रिल अशा सहली नेऊन बहार आणली आहे. विंटर लडाखच्या सहली लोकप्रिय करून आणि सोबत चादर ट्रेकचा आनंद देऊन शेकडो पर्यटक लडाखला आणले. २०१८ च्या जानेवारीत Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-49055469536564041812021-07-20T14:15:00.010+05:302021-07-20T15:23:30.987+05:30‘आत्मा’ रंगी रंगलो पहिल्या लडाख सफरीत लडाखला पोचल्यावर दुसर्याच दिवशी आत्माराम परब हे वेगळंच रसायन आहे हे आम्हा मित्रांच्या लक्षात आलं. बरोबर आलेल्या प्रत्येकाला सहलीचा पुरेपूर आनंद घेता आला पाहिजे असा त्यांचा आग्रह असे. सहलीत कबूल केलेली ठिकाणं सोडून कितीतरी जास्त देण्याचा त्यांचा प्रयत्न पाहून आम्ही चकीत झालो होतो. बोलता बोलता आम्ही सांगून टाकलं की “आम्ही दिलेले पैसे फिटले, आता आमच्याकडून तुम्ही हवं ते कामNarendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-79219244999129533232021-07-19T18:05:00.001+05:302021-07-19T18:07:00.790+05:30युटी (Union Territory) अच्छा है?अपुर्व उत्सवसप्टेंबर २०१९ ची टूर ही टूर लिडर म्हणून लडाखची शेवटची सफर झाली. नंतर कोवीड १९ ने सगळेच मार्ग बाधीत केले. (त्यातही आम्ही डिसेंबर २० मध्ये लडाखला गेलोच त्याची एक पोस्ट टाकिनच.) तर त्या लडाख केंद्र शाशीत झाल्या नंतर मी तिथल्या लोकांशी केलेला संवाद खाली दिला आहे. १६ सप्टेंबर २०१९पहाटे चार वाजता गो एअरच्या विमानाने मुंबई सोडली आणि अडीज तासांनी लडाखची धरती Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-40578028661650375642021-07-18T20:30:00.006+05:302021-07-19T11:45:00.633+05:30सीमा रक्षक द्रास युद्ध स्मारकद्रास येथील युद्ध स्मारकाला पहिली भेटलेहला पोचलो तेव्हाच आत्तापर्यंत पाहिलेला नजारा डोळे दिपऊन टाकणारा वाटला होता. असा प्रदेश, अशी माणसं कधीच पाहिली नव्हती. सगळंच अद्भूत होतं. क्षणोक्षणी श्वास कोंडायला लावणारे रस्ते आणि खडा पहारा देणारे सैनिक. देशाच्या इतर भागात फिरताना सैनिकांचा वावर क्वचितच आढळून येतो. पण एकूणच लडाखमध्ये अर्धीअधिक लोकसंख्या ही केंद्रीय Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-55856386121360069482021-07-17T16:53:00.005+05:302021-07-17T17:25:05.431+05:30ब्रोदुपारच्या जेवणानंतर पांग सोडलं आणि थोड्याचा वेळात ४० किमी लांबीचं मोरे पठार लागलं. आता त्या ठिकाणी खुपच चांगला रस्ता आहे पण मी पहिल्यांदा तिथून प्रवास करताना धुळीचे लोळ उठत होते आणि चांगला रस्ता असा नव्हताच. तिच परीस्थिती पुढेही बर्याच प्रमाणात अढळून आली. मोरे पठावर काही काळ आमच्या सात-आठ गाड्या समांतर रेषेत धावत होत्या. सगळीच माती आणि समतल असल्याने ड्रायव्हरनी त्यांच्या परीने प्रवासात रंग Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-42065692462828793852021-07-16T19:32:00.004+05:302021-07-16T19:38:32.538+05:30पचेल तेच खावंस्वर्गारोहणवरून पुढे: तर याच पांगच्या धाब्यावरची गोष्ट, पण मी टूर लिडर म्हणून आलो होतो तेव्हाची. कथेत आडकथा येते तशी ही इथेच सांगून टाकतो. ‘रुचेल ते बोलावं आणि पचेल ते खावं’ अशी म्हण आहे. या म्हणीचे टूरवर दोन भाग पडतात. टूर लिडरने गेस्टना रुचेल ते बोलावं आणि गेस्टनी पचेल ते खावं असं अपेक्षीत असतं. इथे दोन्ही अटी पाळण्यासाठी तोंडावर नियंत्रण असलं पाहिजे. तर ही गोष्ट ‘पचेल ते खावं’ची. मुंबई ते पांगNarendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-72878690203291645832021-07-15T11:59:00.006+05:302021-07-15T12:59:35.427+05:30स्वर्गारोहण पट रंगांचे अन् पाचूंचेहिमशिखरे ही ऋषीपरीमनात भरती तरीही उरतीवाटा इथल्या खरोखरीत्या प्रसन्न सकाळी मनाली सोडून रोहतांच्या दिशेने निघालो तेव्हा इनोव्हा गाडीत आम्ही पाच (मी, डॉ. रमेश मडव, विलास आम्ब्रे, नितीन कीर, सागर कर्णिक) आणि आमचा ड्रायव्हर कुंभ असे सहा जण होतो. गाडी घाट चढू लागली. हिरवाईचा ताजेपणा, निर्झरांचं संगीत, हवेतला सुखद गारवा, रानफुलांचा ताटवा, निळं आकाश आणि क्षणाक्षणाला चकीत करणारे Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-69813688232931697062021-07-14T10:53:00.007+05:302021-07-15T12:07:11.031+05:30जागेपणीचं स्वप्नकितीही अंधार दाटला तरी उजाडायचं रहात नाही. एका खळाळत्या प्रवाहाच्या बाजूला आमची बस थांबली होती. डोळ्यावर झोप आरूढ असल्याने मंडळी अजून पेंगतच होती. “चला चहाला उतरणार का?” आत्माराम परबांचा आग्रहाचा प्रश्न आला आणि डोळे किलकिले करून पाहिलं पण बाहेर पावसाळी वातावरण असल्याने किती वाजले असतील याचा अंदाज येत नव्हता. वेग कमी झाला आणि थांबावं लागलं तर आपण हालचाल केली पाहिजे; म्हणून आळोखेपिळोखे देत उठलो. Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-169745800034507386.post-78582758633340965692021-07-13T13:08:00.008+05:302021-07-15T12:07:52.086+05:30‘क्यामेरा’ क्या तेरा मी, नितीन किर, सागर
कर्णीक आणि डॉ. रमेश मडव (छायाचित्र : विलास आम्ब्रे)चालती ट्रेन थांबूच नये; ती पळतच रहावी असं जरी आपल्याला वाटत असलं तरी मधल्या स्टेशनवर ती थांबतेच. आमची पश्चिम एक्स्प्रेसही बोरिवली स्टेशनवर थांबली. ए.सी.३ टायरच्या त्या बोगीत आम्हा मित्रांना आतल्या बाजूच्या ६ सीट मिळाल्या होत्या. बाजुच्या दोन सीटवर एक लेकुरवाळी बेरिवलीला येऊन बसली. तीच्याबरोबर बरंच सामान आणि वर्षाच्या आतलं एक Narendra prabhuhttp://www.blogger.com/profile/13753262722499845248noreply@blogger.com1