कधी सांजवेळी

कधी सांजवेळी नदीच्या किनारी

तुझे हात हातात मी घेतले

अशा रम्यवेळी वसंतातल्या ग

तुझे अंग प्रत्यांग गंधाळले     

कधी सांजवेळी खगांची विमाने

तुला पाहूनीया जरा थबकती

कधी सांज वेळी लता-वेलीही त्या   

तुझे गुज रानामध्ये ऎकती

कधी सांजवेळी उन्हेही पळाली

तुला पाहूनीया जरा मागूती

कधी सांजवेळी आकाश तारे

लगबगून येती तुझ्या संगती

कधी सांजवेळी नवा चंद्र आला

तुला पाहूनीया जरा हासला

आरक्त गालात तुझीया सखे ग

नवा प्रेम अंकूर मी पाहिला   

अशा सांजवेळी उल्हासीता तू

तुझ्या बाहूपाशी मला घेतले

कुणाची कुणाला पडली मिठी ती

न तू पाहीले ना मी पाहिले     

(माझे मित्र डॉ. दिपक रेवंडकर यांनी फेसबुकवर एक फोटो अपलोड केला आणि त्या शीर्षक दिलं ‘कधी सांजवेळी’ या वरूनच ही कविता स्फुरली.)

नरेंद्र प्रभू

१८/१२/२०१४

    

    

आत्मास

प्रिय आत्मा...

तुझ्या यशाच्या दिव्य पताका

पुण्य भूमीवर फडकू दे

तुझ्या ‘ईशा’च्या या वळणावर

सकल चांदणे बहरू दे

सह्य-हिमालय करीशी सोपा

सुविधांचा तो पुर्वांचल

दुर्गम नाही उरला आता

अंदमानचा सेल्युलर

कर भ्रमण कर विदेशातही

तुझाच आहे धृव उत्तर

त्रिखंडातही नाव होवूदे

नसेल जागा धरणीवर

तू सहलसाथी हो सर्वांचा अन

दाखव जग हे सकल जना

उदंड होईल ईशकृपेने

‘ईशा’ नाव हे मना मना

तुझ्या यशाच्या दिव्य पताका

या भूमीवर फडकू दे

तुझ्या साथीने देश-विदेशी  

सफर जनांना घडवू दे

(आज ईशा टूर्सच्या पुण्याच्या कार्यालयाचं उद्घाटन होत आहे, मी जावू शकलो नाही पण हे शब्द तरी जावूदे)
नरेंद्र प्रभू

१६ डिसेंबर २०१४ 

नित्य नवे रंग तुझे

तुझे नित्य नवे रंग अन

नव्हाळीचं आकाश

तुझा नित्य नवा श्वास अन

उत्साहाचाच अवकाश

पहाटेचं दव जणू

तुझ्या मायेचा ओलावा 

झाडां झुडूपां मधून

तुच वाजवशी पावा  

उडणारे पक्षी असे

तुझे अफाट विहरणे 

पाखरांचे गुज जणू

तुझे मंजूळ गाणे 

उब घेवून येती तुझी

कोवळी रवी किरणे

चराचरात पुन्हा एकदा

नव्याने जीव भरणे

वरचा तारा, मंद वारा

आसमंत सारा

तुझाच देवा असे असा

अनंत पसारा

नरेंद्र प्रभू

१७-१२-२०१४