वनात येता

कोकणाकडे नेणारा रस्ता आणि आत्माने (Atmaram Parab) काढलेले फोटो पहाता पाहाता त्याची कविता बनून गेली...

आठवणीने शहारले मन कधी जावे त्या गावात

धरला रस्ता धावतसे मन गातो मी आनंदात

हलके झाले गात्र गात्र हे सोपी वाटे ही वाट

वार्‍यावर मग स्वार होऊनी इंद्राचा हो हा थाट  

 

विहंग दर्शन दूर दिसे मज हिरवे तळ कोकण माझे

आतुरले मन कधीच गेले निसटून हो हे तन माझे 

 

पाचूने हा हार घातला की घाटामधली ही वाट?

जलदांनी बघ धाव घेतली गर्दी केली हो दाट

 

चितारला हा कुणी देखावा कुणी ओतली बघ रास

कितीक वळणे जरी घेतली तरीही वाटे ती खास

 

इथे थाबूंनी आकाशाने रूप अपुले पाहिले जरी

जळही पाहे रूप कालचे भेटे त्याला उरोउरी

मनातले वन वनात येता उसळे ते कवितेतून

किती पाहिले तरीही उरते त्याचे हे निज दर्शन   

सर्व छायाचित्रे: आत्मारम परब

नाव हाकू कुठे?

असे वाटले गाठला हा किनारा 

अशी लाट विक्राळ आता फुटे 

पुन्हा घोर अंधार हा दाटला अन 

वल्हवू कशी नाव हाकू कुठे? 

असा घात आघात जिवावरी हा 

कशी लागली आग वणव्यापरी 

शिंदून पाणी जरी घातले हे 

कळेना कुठे या भरू घागरी  

जिवाला जिवाचा कोरा दिलासा 

सरोनी पुन्हा वाट आता उरे 

आरंभ याचा जेथून केला 

तेथेंच आलो भरे कापरे 

जळून गेले तण ते फुकाचे 

उगवेलना जीव जगण्या आता 

पाऊस आला देऊन गेला 

रुजवेलना कोंब हा मागुता