माझं लडाख

लडाखचा हा फोटो पाहून ही कविता सुचली.

दूर जाती इथल्या वाटा

कडे-कपारीच्या खाली

किती विसरू म्हणता 

याद पुसता न आली

किती उजाड डोंगर

कुठे चांद्रभूमी झाली

वाट नाहीच सरळ

असे नागमोडी खाली

खिंड संपली तरीही

पुन्हा खिंडीकडे वाट

जात असता दिसतो 

उभ्या पर्वताचा घाट

शुभ्र शिखरांच्या राशी

आणि पाचूचे ठिपके

वर आभाळ मोकळे

देई उन्हाचे चटके 

रंग रंग उधळतो

इथे आसमंत सारा

निळे हिरवे प्रवाह

आणि दुधाच्याही धारा

कधी सुसाट धावतो

वर ढग खाली वारा

आडोश्याला जागा नाही

हिमवृष्टीचाही मारा

असे रोज रोज होते

सय भरूनीया आली 

किती विसरू म्हणता 

याद पुसता न आली

नरेंद्र प्रभू

२२/०८/२०१५