साय

सहलीत मन मोकळी होतात, माणसं मनापासून मनातलं बोलतात. नकळत मनातल्या व्यथा-कथा सांगून जातात.असच एका आनंदयात्रेत मला माय लेकरू भेटलं. लेकराच्या आसवांच माय कौतूक करत होती आणि ते करत असतानाच मनातल्या मनात सुखावत होती. कड्यावरून पडल्याच्या वेदना अजून ताज्या होत्या, पण तीला अप्रूप होत ते लेकीच्या आसवांचं. ते अश्रूच तीच्या दुखर्‍या जखमेवरचं मलम होतं. त्या वरुन सुचलेली ही कविता.      

आनंदयात्रा

यायच्या आधीच मला पुन्हा जायची ओढ लागली

येण्या जाण्याची वाट खुप खुप आवडायला लागली

हे माझं जाणं म्हणजे जीवन गाण असतं

क्षणा क्षणाला खरंच सांगतो फक्त जगणं असतं

जीवनाचा खरा अर्थ समजत जातो

ती आनंदयात्रा करताना जगण्यातला शीण नाहीसा होतो

दूरवरच्या प्रदेशात रममाण होत जातो

नवनव्या माणसांच्या गराडयात माणसं वाचत जातो

ती माणसं वाचता वाचता घर आठवायला लागतं

घ्ररचं माझंच माणूस मला नव्याने जाणावंसं वाटतं

माझ्या वाटेकडे डोळे लावून बसलेलं माझं घर

मी असतो दूर दूर अंतरावर

परत फिरताना असते घराची ओढ

आणि कमावलेल्या अनेक माणसांची जोड   

 

ती वाट नवी

सहलीच्या वाटेवर असताना क्षण कसे भुर्र........कन उडून जातात. हवे हवे असे वाटणारे ते दिवस मग एक जपून ठेवावी अशी आठवण बनून जातात. ती वाट सतत आठवत राहाते. पुन्हा पुन्हा त्याच वाटेवर जावेसे वाटत राहाते.