सोनेरी क्षण

 

असा विसावा मनास लाभे

तनास करीतो शांत निवांत

पुन्हा एकदा पुढती नेतो

करण्या कामे अविश्रांत

 

पायामध्ये मासोळीची

लाडीक हुळहुळ पुन्हा एकदा

कानांमध्ये नाजुक गुंजन

झुळूझुळू वाहे अखंड सरिता

 

निळ्या आभाळी मेघ विहरती

हिरवळ ल्याली श्रुष्टी भवती

निल समुंदर अवचित भेटे

गलबत होते खाली-वरती

 

शंख भेदीतो निरव शांती

दुरून कानी पडते हलगी

असते रानी चिवचिव हळवी

झुळूक करीते नाजूक सलगी

 

फुले माळूनी पतीर येते

गोसाव्यांची असते लगबग

आमंत्रण करी भंडार्‍याचे

मनात पडले मागे हे जग

 

क्षण सोनेरी वेचित होतो

प्राजक्ताची होती सोबत

माड पोफळी डोलत होते

ओंजळीतही फुले न मावत

 

नरेंद्र प्रभू

२०/१०/२०२४