तालवाद्याच्या तालाबरोबर नाचणारा आणि नाचवणारा अशी निलेशची एका वाक्यात ओळख करून देता येईल. या कलाकाराच्या नसानसातच ताल भरलेला आहे. ढोलक, ढोलकी, ड्रमसेटवर जेव्हा निलेशचा हात चालतो तेव्हा कानाबरोबरच डोळेही तृप्त होतात. स्टेजवर निलेश असला की एक जिवंतपणा असतो. संगीतात तो आकंठ बुडालेला असतो. वाजवण्या बरोबरच गाण्याचे बोलही त्याच्या तोंडी असतात. एरवी लावणीच्या वेळी ढोलकी वादकावर प्रकाशझोत टाकला जातो आणि प्रेक्षकांचं तिकडे लक्ष जात पण निलेशच्या बाबतीत तस नसतं तो रंगमंचावर आहे म्हणजे आपसूकच आपलं लक्ष त्याच्याकडे जातच.
झि मराठीच्या ‘सारेगमप’ मुळे निलेश सर्वांच्याच परिचयाचा झाला असला तरी त्या आधीपासूनच संगीताच्या वेगवेगळ्या कार्यक्रमातून त्याने रसिकांचे लक्ष वेधून घेतले आहे. ‘द म्युझिशियन्स’ या केवळ वाद्यमेळ्याच्या कार्यक्रमात वादकांचे कसब पणाला लागते आणि इतर कलाकारांबरोबरच निलेशही आपली छाप या कार्यकमाद्वारे पाडतोच. ढोलक, ढोलकी, तबला, या बरोबरच जेम्बे हे आफ्रिकन वाद्यही निलेश तेवढ्याच ताकदीने वाजवतो. नुकताच दुरदर्शनच्या M2G2 या कार्यक्रमात निलेशने स्वतः तयार केलेलं एक वाद्य वाजवून दाखवलं. कोकणात, गोव्यात खासकरून वाजवलं जाणारं ‘घुमट’ हे वाद्य. त्यात बदल करून त्या घुमटाला एका बाजू ऎवजी दोन्ही बाजूला पानं लावून त्यातून कर्णमधूर नाद निलेशने वाजवून दाखवला. अशा प्रकारे परंपरागत वाद्यांबरोबरच सतत प्रयोगशील राहून नवीन काही करून दाखवायची वृती असणारा एक कलावंत म्हणूनही रसिकांना निलेश हवाहवासा वाटतो. आता निलेश म्हटलं की ढोलकीवरची थाप आणि त्याचं ते निखळ हास्य सहज नजरे समोर येतं.
नरेंद्रजी, या माणसाचे कौतुक करावे तितके थोडेच आहे. मी जबरी फॅन आहे निलेशची. तुम्ही लिहिलेत ते अगदी यथार्थ, तो स्टेजवर असला की त्याच्याकडे लक्ष जाणारच जाणार. :)
ReplyDeleteहो, निलेश म्हणजे चैतन्याची झुळूकच...!
ReplyDelete