लडाख – अनुभूति अध्यात्माची आणि निसर्गाची (भाग २)

लेहच्या प्रयाणाचा दिवस उजाडला. हॉटेलच्या खिडकीतून पाहीले तर शुभ्र शिखरे खुणावत होती. रोहतांगपासला जास्त न थांबता आम्ही पुढे स्पितीच्या सुंदर दर्‍याखोर्‍यातून,पर्वतराजींमधून कोकसरमार्गे केलाँगला पोहोचलो तेव्हा सुर्य कलला होता. दुसर्‍या दिवशी पहाटे ४.४५ ला केलाँग सोडलं ते त्या दिवशी संध्याकाळपर्यत लेहला पोहोचण्यासाठीच.तासाभरात बर्फाच्छादित हिमशिखरांवर पडलेली कोवळी उन्हं पाहून मन मोहून गेलं. ते दृश्य कॅमेर्‍यात बंदिस्त केलं तेव्हापासून कॅमेरा बाजुला ठेवताच आला नाही. आता वाटेत रहदारी नव्हतीच. एखादं चुकार वाहन दिसायच तेसुधा लष्करी.वाहत्या नद्या, शुभ्र शिखरं, मध्येच दाटलेलं धुकं. आता झाडांची जागा खुरट्या झुडुपांनी आणि काही ठिकाणी पोपटी हिरव्या अशा तृणांनी घेतली होती.आकाशाचा रंग गडद निळा होत चालला होता. सतत चढ-उतार असणारे नागमोडी रस्ते काही वेळा नदीच्या पात्रातून, चक्क पाण्यातून जाणारे. दर वळणावर एक नवीन दृश्य आम्ही डोळ्यात व कॅमेर्‍यात साठवत चाललॊ होतो. द्राचा गाव सोडल्यावर पुढे बारलाचला पास (१६००० फूट उंच ) आला आणि आम्ही समोरचे दृश्य बघून फारच उल्हसित झालो. चारही बाजूला बर्फच बर्फ आणि मधून जाणार्‍या रस्त्यावर आम्ही उभे. ( बारलाचला पासमधूनच चंद्रा आणि भागा या नद्यांवा उगम होतो. पुढे तांडी या ठिकाणी एकत्र येऊन तिची चंद्रभागा होते. नंतर दोडा जिल्ह्यात तिला चिनाब म्हणतात.) 'एवढया उंचीवर जास्त जोरात हालचाल करू नका' अशा आयोजकांच्या सूचना अनावधानाने पाळता आल्या नाहीत त्याचा पुढे त्रास झाला. पण असं व्हायचच शेवटी याच साठी केला होता अट्टाहास.

(अपुर्ण....)                                    जायचय  लडाखला ? चला.....

लेखकः नरेंद्र  प्रभू