पत्रे...! धोंडे...! कर्म...!

स्थळ: दादर येथील धुरू सभागृह , कृष्णाबाई नारायण सुर्वे लिखित ‘मास्तरांची सावली’ व डॉ. नंदा केशव मेश्राम लिखीत ‘मी नंदा’ या दोन पुस्तकांच्या प्रकाशन सोहळा, ज्येष्ठ साहित्यिक नारायण सुर्वे, कृष्णाबाई सुर्वे, डॉ. नंदा मेश्राम, ‘लोकसत्ता’चे संपादक कुमार केतकर, कवयित्री नीरजा, शब्दांकनकार नेहा सावंत व सुमेध वडावाला-रिसबूड आदी मान्यवरांची उपस्थिती.

सभागृह साहित्य रसिकांनी तुडूंब भरल्यामुळे मी एका बाजूला उभा होतो. माझ्या जवळच एका मी मी म्हणणार्‍या दुरचित्रवाणी वाहिनीचा व्हीडीओग्राफर उभा होता, थोड्याच वेळात त्या वाहिनीचा वार्ताहरही आला. कार्यक्रम रंगात असतानाच त्या वार्ताहाराने मला कानात विचारलं यातल्या नंदा मेश्राम कोण ? सहाजिकच होतं नंदा मेश्रामना याआधी मी सुद्धा पाहिलं नव्हतं. त्याना त्याने ओळखलं नाही तर समजण्यासारखं होतं. पण दरम्यान वक्त्यांच्या भाषणात कवी नामदेव ढसाळांच उल्लेख झाला. त्या वार्ताहाराने मला लगेच प्रश्न केला नामदेव ढसाळ उपस्थित आहेत का ? ते प्रमुख वक्ते म्हणून जाहिर झाले होते पण उपस्थित नव्हते. मी नकारार्थी मान डोलावली. जरा वेळाने सुशिलकुमार शिंदेंचा उल्लेख झाला. त्या वार्ताहाराने पुन्हा मला प्रश्न केला सुशिलकुमार शिंदें उपस्थित आहेत का ? आता मला बाजुच्या भिंतीवर डोकं आपटावसं वाटायला लागलं. “सुशिलकुमार शिंदें सध्या केंद्रीय मंत्री आहेत आणि पुर्वी या महाराष्ट्राचे मुख्यमंत्री होते.” मी त्रासिक चेहरा करून उत्तरलो. बरं तो वार्ताहार मराठीतच बोलत होता. एवढं अगाध ज्ञान असलेला ग़ृहस्थ हातात माईक टेकवून अशा कार्यक्रमाला पाठवला म्हणून मी त्या वाहिनीला मनोमन सांष्टांग दंडवत घातले.

एफ. एम. वर सुद्धा बरेच रेडिओजॉकी आशीच अचरट बडबड करत असतात.

आमच्या एक सारंग काकू आहेत. अस्सल मालवणी. त्या तिथे उपस्थित असत्या तर म्हाणाल्या असत्या कर्मSS झाला...! पत्रे...! धोंडे...!

नरेन्द्र प्रभू